Rozdział 24

 Kto by pomyślał, że te trzy godziny zlecą tak szybko. Przed chwilą piłam pierwszy kubek z piwem, a w tym momencie tańczyłam z innymi dziewczynami, śmiejąc się. W głowie mi już szumiało, ale nie przestawałam pić. Chciałam przestać się martwić, to to robiłam, bawiąc się na całego.

 Po pewnym czasie usiadłam na kamiennej ławce, odpoczywając, gdy nagle poczułam deja vu. Wiedziałam, że za chwilę pośród drzew zauważę wilkołaka. Próbowałam nie spoglądać w tamtą stronę, lecz nie mogłam się oprzeć. Obróciłam głowę w stronę lasu. Z ulgą stwierdziłam, że niczego nie widziałam.

 - Może jeszcze dolewkę? – spytał mnie Phil.

 Mimo, że mój mózg już prawie nie funkcjonował dobrze, odmówiłam. Przez wizję odzyskałam rozum i trzeźwość. Dziewczyny zapraszały mnie do dalszej zabawy. Kiedy do nich szłam, usłyszałam trzask łamanej gałęzi za mną. Odwróciłam się i zauważyłam postać. Strach przejął nade mną kontrolę, w ustach poczułam kwaśny smak. Tak się tym przejęłam, iż nie dostrzegłam osoby kryjącej się w lesie. Okazało się, że to nie był wilkołak, tylko jeden z nastolatków. Tylko wyglądał bardzo znajomo. Nawet w ciemnościach dostrzegłam blond włosy i niebieskie jak niebo oczy. Na początku nie zgadzałam się ze wzrokiem. Mógł mnie przecież mylić. Jednakże po chwili zrozumiałam, że dobrze widziałam. Patrzyłam się na Lexi.

 Zaczęłam do niej biec. Zapomniałam o całej przepowiedni, była dla mnie mało istotna. Biegłam ile mogłam, lecz ona była szybsza. Na moment straciłam ją z pola widzenia. Zatrzymałam się ostro. Z trudem łapałam powietrze w płuca, które mnie paliły. Minutę później, niedaleko mnie przebiegł szary wilkołak. Ten sam z wizji. I sobie przypomniałam o niej. Zbeształam się za to, że pobiegłam za dziewczyną, a nie zostałam na imprezie. Przecież to mogła być którakolwiek blondynka. Nie rozglądając się, wróciłam biegiem w stronę, gdzie odbywa się zabawa.

 Niestety, tam nie trafiłam.

 Po drodze ktoś mnie popchnął, straciłam równowagę i wylądowałam na liściach. A do tego dostałam od nieznajomego w głowę. I wtedy straciłam przytomność.

Ocknęłam się. Byłam zbyt zmęczona, aby otworzyć oczy, więc leżałam na zimnej podłodze, wsłuchując się w dźwięki. Słyszałam rytmiczne kapanie kropel, swój oddech … Nie, nie tylko mój. W pomieszczeniu znajdowało się kilka osób.

 Głowa mnie bolała, ale powoli się podnosiłam. Bez pośpiechu uniosłam powieki. Pierwsze, co zobaczyłam była krew. Miałam ją na rękach i kolanach, lecz najwięcej znajdowało się na podłodze. Wiedziałam, że to była moja krew, jednak ucieszyłam się, że nie było jej aż tak dużo. Dotknęłam tyłu głowy. Przypomniałam sobie, co robiłam przed atakiem. Zauważyłam Lexi i biegłam do niej, lecz się pomyliłam i chciałam wrócić na imprezę. I wtedy ktoś mnie uderzył w potylice. W tamtym miejscu miałam opatrunek. Aż się zdziwiłam. Dlaczego ktoś miałby łatać mi ranę, jeśli chciał mnie uprowadzić? I co dalej? Co chciał ze mną zrobić?

 Kolejną rzeczą, którą zauważyłam były kraty. Zamknęli mnie w klatce, jak zwierzę.

 - W końcu się obudziłaś. – Usłyszałam niedaleko siebie. Odwróciłam głowę w stronę dobiegającego głosu. W drugiej klatce znajdowała się Lexi.

 Nie mogłam wydać z siebie żadnego dźwięku, tylko otworzyłam usta ze zdziwienia.

 - Miło cię znowu spotkać – powiedziała, uśmiechając się.

 Naprawdę ją widziałam. Aż przetarłam oczy, aby uwierzyć. Ona nie znikła. Siedziała tam. W drugiej klatce. Chciałam do niej podejść, przytulić ją, ale się bałam. Mogłam śnić. Alexis mogła mi się przewidzieć.

 - Lexi? Jak?

 - Tak, to ja. We własnej osobie. – Złapała za kraty oddzielające mój kąt od jej. – Ja żyję.

 - W oczach pojawiły się nam łzy. Wróciłam pamięcią do momentu, gdy zrozumiałam, że Lexi się zgubiła. Później w telewizji oznajmiono, iż ona umarła. Przypomniałam sobie jej pogrzeb, kiedy nie zaobserwowałam na jej dłoni znamienia. Właśnie, znamię. Zwróciłam wzrok na jej dłonie. Na lewym nadgarstku dojrzałam księżyc w kształcie cienkiego rogalika. To naprawdę była ona! Moja przyjaciółka, Lexi.

 - Twoi rodzice odprawili ci pogrzeb – oznajmiłam. – Czy oni wiedzą, że żyjesz?

 Pamiętam minę Felixa, ojca Alexis. Próbował udawać smutek, jednak domyślałam się, że coś ukrywa. Może to on znalazł dziewczynę. Ale dlaczego by ją ukrywał i udawał, że ona nie żyje? Na język ciągnęło mi się tyle pytań.

 - Mama na pewno nie wie, a tata … On i jego znajomi … To oni pomagali mu mnie ukryć. – Mówiła tak, jakby się z tym pogodziła. No cóż, miała dużo czasu. Całe cztery miesiące. – Caleb też wiedział.

 Caleb Blackthorne. Jak on mógł to przede mną chować?

 - Ale dlaczego? Czemu udawałaś nieżywą? Ja strasznie za tobą tęskniłam. Wiesz, jak się czuła twoja matka?

 - Ja tego nie chciałam! – wykrzyczała, lecz po chwili znowu mówiła spokojnie. – To długa historia. Gdy się stąd wydostaniemy, opowiem ci ją.

 Zgodziłam się. W tym momencie naszym priorytetem było uwolnienie się z więziennej celi. Dopiero po kilku minutach zdołałam zapytać o najważniejsze rzeczy.

 - Właściwie, jak się tutaj znalazłyśmy? I kto nas porwał?

 Dziewczyna chciała odpowiedzieć, ale zamilkła oraz pokazała gest, który ukazywał, że też powinnam to zrobić. Wsłuchałam się w ciszę, próbując pojąć, kto szedł. Nikogo nie usłyszałam. Jednak milczałam.

 Po chwili ktoś otworzył ciężkie wrota. Nie widziałam twarzy napastnika. Sylwetka była jak na mężczyznę przystało, szerokie ramiona, duże dłonie, które chowały się za ciemnymi rękawicami oraz był nawet wysoki. Ubrany cały na czarno, zasłonięty głębokim kapturem, wziął coś z ziemi. Przypominało długi pręt. Oceniał jego stan. Najwidoczniej przeszła próbę, ponieważ przyprowadził ją do mojej celi. Spuściłam głowę, bo czułam jego ciężki wzrok na mojej osobie. Usłyszałam dźwięk wydawany, kiedy pręt zderzał się o metalowe kraty. Strasznie się bałam. Prosiłam Bena o pomoc.

   Ben, nie wiem, gdzie jestem. Musisz mi pomóc. Boję się.

 Aż sobie przypomniałam wszystkie wydarzenia, kiedy prosiłam wampira o uratowanie mnie. Śmiać mi się chciało na te wspomnienia. Wampir mnie ratował. Czyli musiałam stać się potężniejsza, aby pokonać Nyks.

 Podniosłam głowę dopiero wtedy, gdy nieznajomy przeszedł dalej. Stanął przy klatce Alexis. Długo się w nią wpatrywał. Po około pół minucie wyjął z kieszeni stary klucz i otworzył nim drzwi. Powoli wszedł do środka. Zauważyłam, że się lekko uśmiechnął. Następna scena wydarzyła się tam szybko, iż ledwo mogłam nadążyć wzrokiem. Lexi skoczyła na niego, mężczyzna w ostatniej chwili podniósł pręt i uderzył mocno w dziewczynę. Ona wydała z siebie cichy krzyk i upadła na ziemie. Ja aż zachłysnęłam się powietrzem. Nieznajomy, co chwilę uderzał w jej plecy bronią, a ona ciągle próbowała wstać. Nie mogłam tylko siedzieć oraz przyglądać się tej zbrodni. Postanowiłam coś zrobić. Wzywałam Moc do dłoni, dopóki nie poczułam pobudzających iskierek w palcach. Przycisnęłam ręce mocno do ziemi. Podłogę wykonano z kamienia, więc to ułatwiło mi zadanie. Magią weszłam pod spód i skierowałam nią na nieznajomego. Kiedy poczułam jego energię, wyszłam i owinęłam kamienie wokół jego nóg. Po tej czynności wróciłam do swojego ciała. Mężczyzna był w pułapce. Jego całe nogi tak jakby zamieniły się w kamienny posąg. Stał wpatrzony we mnie. Wiedział, że to ja mu to zrobiłam. Nie wyglądał na przestraszonego, ani nawet na wściekłego. Raczej był zaciekawiony tym.

 Zaśmiał się.

 Kątem oka zauważyłam, że Lexi wstawała. Dostrzegłam też coś innego. Jej paznokcie się wydłużyły oraz wyostrzyły. Gdy była na kolanach, rzuciła się na przeciwnika. Widziałam, jak rozrywa mu skórę. To wyglądało strasznie. Kiedy już miała wgryźć się w jego ciało, przybysz zniknął. Tak po prostu. Blondynka upadła na ziemie jak kot, na czterech łapach. Tylko, że ona nie miała łap, tylko ręce i nogi. Odwróciła się do mnie i wtedy stanęłam jak wryta. Ona miała żółte oczy oraz cztery wystające kły.

 Lexi, moja przyjaciółka, była wilkołakiem.

 Po chwili dziewczyna zrozumiała, czego się tak przestraszyłam. Wszystkie wilkołacze rzeczy zniknęły.

 - Jesteś wilkołakiem. – To było stwierdzenie, ale ona i tak odpowiedziała.

 - Tak. Jestem nim od jakiegoś czasu.

 - Ale jest pełnia. Jak to możliwe, że nie jesteś … Tym?

 - Pełnia się skończyła. Jest ranek – powiedziała, jakby nigdy nic.

 Był już ranek. Cholera! Byłam nieprzytomna przez prawie całą noc. Znajdowałam się w tym więzieniu przez tyle godzin. Jak to się stało?

 Czy można się zarazić wilkołactwem? Nie, to niemożliwe. To jak Alexis stała się bestią? To znaczy, że któryś z jej rodziców mieli gen wilka. Mogłam się założyć, że tą osobą był Felix.

 - Musimy jakoś się stąd wydostać. I to szybko – przypomniała wilczyca.

 Podeszłam do drzwi. Położyłam dłoń na kłódce i zamknęłam oczy. W mojej głowie wciąż wytwarzałam scenkę, w której klatki same się otwierają. Jednak nic się nie stało. Nadal byłyśmy zamknięte.

 - Spróbuj inaczej – nalegała dziewczyna.

 - Robię, co mogę! – krzyknęłam. Przed kilkoma minutami cieszyłam się, że Lexi żyła, ale teraz byłam zła na to, iż ukrywała się. Okłamała wszystkich. Okłamała mnie. Swoją najlepszą przyjaciółkę.

 - Sorry. – Uniosła ręce na znak poddania. – Wiem, że jesteś podenerwowana, lecz musimy zwiać stąd.

 Przy wilczycy uniosło się podłoże i już miało ją objąć, kiedy ciężkie wrota znowu się otworzyły. Odskoczyłam od krat jak poparzona, a podłoga znowu stała się równa. Do pomieszczenia weszła osoba. Byłam pewna, że to nie był ten sam człowiek, co poprzednio. Tym razem widziałam twarz osobnika. Był to Philip Cooper.

 - Phil! – wrzasnęłam ucieszona. Podbiegłam do krat. – Pomóż nam. Zostałyśmy porwane. Ktoś nas uwięził. Zadzwoń po policję, proszę.

 Alexis próbowała mnie uciszyć, jednak jej nie słuchałam. Byłam szczęśliwa, że ktoś przyszedł nam z pomocą. Byłam wtedy taka głupia. Philip złapał mnie za rękę i przeciął skórę scyzorykiem. Szybko wessałam powietrze, sycząc przy tym. Próbowałam zabrać dłoń od niego, ale mężczyzna mocno mnie trzymał.

 - Wygląda na zwyczajną krew. – Popatrzył na moją twarz. – Wyglądasz jak zwyczajna dziewczyna. – Pchnął mnie w jego stronę, a ja uderzyłam głową o metal. – Jednakże nią nie jesteś.

 - O czym ty mówisz? – zapytałam, nie rozumiejąc.

 Czy on wiedział, że byłam czarownicą? Lecz jak? W jaki sposób? Czy wie też o Lexi?

 - Anna, to jest łowca – wyszeptała wilczyca. – Przywódca łowców.