- Nienawidzę tego miejsca - rzekła wilczyca. Jej słowa zostały zagłuszone przez wiatr, ale i tak je usłyszałem.
- Taa ... Ja tak samo - odpowiedziałem szeptem.
- Nawet nie wiem, jak udało mi się normalnie chodzić do tej budy po tym, co tu przeszłam.
Jak dobrze pamiętam, blondynka została zaciągnięta tu przez Avę. Ta wariatka zabiła przed jej oczami człowieka. Gdyby jeszcze ona żyła, zabiłbym ją bez zawahania. Nawet sobie nie wyobrażam, co musiała przeżywać. Codziennie uczęszczać do miejsca, w którym doświadczyła okrucieństwa. Oglądać dobrze jej znane sale przypominające o zdarzeniu. Dziewczyna była za słaba na to. Lecz się zmieniła. Ten pobyt wśród wilkołaków odmienił ją. Stała się twardsza.
Po dziesięciu minutach nadeszła pierwsza fala. Ta składała się z uczniów tej szkoły. Próbowałem nie uszkodzić żadnego z nich, jednak niektórzy byli zbyt pobudliwi. Zdarzyło się, że złamałem komuś rękę, obiłem nos czy zadrapałem do krwi. Nie licząc tych wypadków, odbyło się bez ofiar. Na kolejną falę czekaliśmy półgodziny. Widziałem, jak czarodziej ledwo wytrzymuje. Sam zaproponował ten pomysł. Nie czułem się z tym źle. Po dwunastej Dante skończył czarować. Podniósł się cały blady. Strużka krwi leciała mu z nosa.
- Nic ci nie jest? - spytała go Lexi.
- A czy wyglądam, jakby wszystko było dobrze? - Chłopak wyjął z torby chusteczkę oraz ciastka.
- Wybacz, że spytałam - prychnęła. Odwróciła się od nas i wyszła na klatkę schodową.
- Jestem pewny, że jeszcze jedno miejsce i Anna się pojawi. - Spojrzał na mnie. - Bądźcie ostrożni. Nie wiadomo, co mogła wchłonąć od innych czarodziei.
- Damy sobie radę. - Na pewno.
Następnym - i miejmy nadzieję ostatnim - przystankiem zdecydowaliśmy na cmentarz. Nawet wiedzieliśmy, gdzie zacząć poszukiwania. Grób Tanishy Becker, babci Anny. Wilczyca zapaliła znicz oraz wymówiła krótką modlitwę. Ja usiadłem obok, na nagrobku jakiegoś Davida Cooka. "Bóg tak chciał" - głosił napis na nim. Jeśli Bóg chce martwych ludzi, to po co taki Bóg? Szarooki przysiadł na ławce, na której brakuje jednej belki. Najpierw wypił całą puszkę napoju energetycznego, a później pogrążył się w czarowaniu.
- Myślisz, że to może być to? W tym miejscu spotkamy Annę? Nie chciałabym walczyć z nią na cmentarzu. Przecież tutaj są pochowani ludzie. A gdybyśmy tak zniszczyli czyjś grób?
- Już i tak 90% ich właścicieli zjadły robale. W tych trumnach nic już nie ma, więc nie masz czymś się przejmować - odpowiedziałem na pytanie Lexi. Kiedyś moja wypowiedź by była inna, jednak czas oraz liczba ofiar potrafi zmienić człowieka.
- Ale to i tak... dziwne. Cmentarz to miejsce przypomnienia, co nas wszystkich spotka. Każdy kiedyś umrze i trafi pod ziemie. Nawet ty. Tylko, że twoja śmierć będzie wyglądała inaczej. - Na chwilę zamilkła jakby się nad czymś zastanawiała. Patrzyła się w dal, w stronę wyjścia. Już myślałem, iż będziemy siedzieć w spokojnej ciszy, lecz się odezwała. - Nadal nie wiem, czy coś jest w moim grobie. Rodzice urządzili to całe przedstawienie z mordercą oraz moim pogrzebem, chociaż ja się nie zgadzałam. Nawet nie byłam na swoim pogrzebie. Nie wiem, ile osób przyszło. Już nigdy nie będę mieć takiej ceremonii. Wszyscy myślą, że gniję. Jak to się stało? Jak zostałam zamordowana i pochowana, ale nadal żyję? Nie mogę już mieszkać w ColbyHill ani w pobliżu. Kiedy to wszystko się skończy, kiedy przeżyję, muszę się stąd wyprowadzić. Zawsze chciałam pojechać do Kalifornii albo na Florydę. Co ty na to? - Spojrzała na mnie. - Pojedziesz ze mną?
Wpatrywałem się w jej oczy, sprawdzając, czy nie robi sobie żartów. Mówiła prawdę. Wiedziałem, że Lexi nie mogła zostać w mieście. Nawet jeśli odzyskamy Annę. Wilczyca nie będzie chciała żyć w zamknięciu. Zresztą ja też nie. Jeśli przeżyjemy ...
- Kiedy to wszystko się skończy i przeżyjemy, to czemu nie.
Dziewczyna uśmiechnęła się szeroko. Wyciągnęła do mnie dłoń, lecz ktoś ją popchnął z niezwykłą siłą. Nie patrząc, kto to zrobił, biegłem za Alexis. Dzięki mojemu oku oraz niesamowitej szybkości byłem w stanie złapać ją w odpowiedniej chwili. Łapiąc dziewczynę potknąłem się i oboje upadliśmy. Na całe szczęście nic jej się nie stało. Ja miałem tylko obdarte plecy. Słyszałem, jak serce wilczycy biło trzy razy szybciej.
Anna stała dziesięć metrów przed nami. Mogła bez problemu dostać się do czarodzieja i urwać mu głowę, jednak tylko stała. Stała i gapiła się na nas.
- Anna. - Głos Alexis się załamał. Poczułem na ręce krople jej łez. Próbowała wstać, ale jej nie pozwalałem. Ona nie mogła podejść do czarodziejki. Nie wiadomo, co by czarodziejka zrobiła. Już i tak użyła na niej magii. - Puść mnie. Słyszałeś! Masz mnie puścić!
Im mocniej mnie drapała, tym mocniej ją trzymałem. Nie myślała racjonalnie. W tym stanie Anna mogła ją skrzywdzić, a nawet zabić.
- Ben, zaufaj mi.
To zdanie zabrzmiało jak zaklęcie. Wywołało u mnie rozluźnienie mięśni, ramiona opadły bezwładnie. Gdy dziewczyna wstała, krok po kroku przybliżała się do przeciwnika, mijając oświetlone groby. Ja mogłem tylko patrzeć. Chciałem pomóc, musiałem pomóc, obronić ją od głupiej decyzji. Uszanowałem to co zrobiła, choć było to niedorzeczne. Brązowowłosa stała z obojętną miną. Od naszego ostatniego spotkania bardzo się zmieniła. Jej włosy straciły blask. Skóra jej zszarzała, a oczy utraciły resztki człowieczeństwa. Wyglądała jak wrak człowieka. Kości policzkowe były wyraźnie widać. Wtedy zrozumiałem, co Zankou miał na myśli. "Ta Magia ją zabija.", "Coraz częściej zadaje sobie rany." Ta Moc zabija ją od środka. Możliwe, że Anny już tam nie było. Możliwe, że ktoś inny przejął kontrolę nad tym ciałem lub po prostu nikogo tam nie było. Ciało bez duszy. Zadaje sobie ból, bo może to lubi. Lubi czuć coś ostrego na skórze, pieczenie rany. Jedno jest pewne. Tam już nie było osoby, którą znaliśmy.
- Nie! - krzyknąłem do Lexi.
Tuż przed tym, jak odwróciła głowę w moją stronę, Anna podniosła ręce do góry, jakby zamierzała użyć magii. Zacząłem biec do wilczycy. W połowie drogi czarodziejka odrzuciła mnie na bok. Jednakże jeszcze nie straciła zainteresowania mną. Złamała mi wszystkie palce u rąk, później całe dłonie. Ból był okropny. Nawet, jak nie poruszałem żadną kończyną, kości mnie bolały. Gdy wszystko odrosło, Anna powtórzyła to. Tym razem wydobyłem z siebie głośny jęk, który przerodził się we wrzask.
- Przestań! Anna, przestań. Proszę cię. - Lexi krzyczała do dziewczyny. Widziałem, jak płakała, drżała. Ledwo stała na nogach. Nie mogła znieść tego widoku. - To nie jesteś ty! Anna nigdy by nie skrzywdziła bliskiej jej osoby. Nigdy!
Czarodziejka łamała mi nogi. Czułem nawet, jak grzebała mi w środku ciała. Musiała coś uszkodzić, ponieważ zacząłem kaszleć krwią. Ten płyn zapełnić całe moje gardło. To przypominało tonięcie. Próbujesz nabrać powietrza, ale zamiast tlenu wdychasz krew. Dzięki Lexi i przyśpieszonej regeneracji wszystko wróciło na miejsce i już się nie dławiłem.
- Przestań!
ALEXIS
- Przestań! - wrzasnęłam z całej siły. Z każdą sekundą traciłam wiarę na odzyskanie przyjaciółki. Moja Anna nigdy by nie skrzywdziła nikogo, a tym bardziej bliskiej jej osoby. To co robiła z Benem było przerażające. Nawet nie musiała na niego patrzeć. Wzrok miała utkwiony we mnie i tylko na krótką chwilę przenosiła go na wampira. Dantego nadal nie tknęła. Nie wiedziałam czy była z nim w zmowie czy chciała go zostawić na później. Albo chciała sprawdzić do czego był zdolny. - Przestań, proszę. Zostaw go.
Z oczu zaczęły wypływać gorzkie łzy. Nie mogłam ich powstrzymać. Nie chciałam tego robić. Niech to coś co żyło w Annie wie, co to znaczy być człowiekiem. Niech wie, że jesteśmy słabi, lecz potrafimy o siebie walczyć. Niech wie, iż razem ze strachem, bólem oraz smutkiem możemy stać się potężniejsi. Razem z krzykiem zaczęłam się przemieniać. Nadal był dzień, więc nie mogłam stać się całkowitym wilkołakiem, z tego powodu tylko wyostrzyły mi się paznokcie oraz zęby, ale i także zmysły węchu, smaku oraz wzroku. Czułam nieprzyjemne mrowienie na ciele, bardzo podobne do tego etapu drętwienia, gdzie krew zaczyna dochodzić do kończyny i czujesz mnóstwo ukłuć. Z każdym ruchem je odczuwasz. Nie znosisz tego, lecz ot nawet nie boli. W tamtym momencie ten proces przemierzał cały centymetr mojego ciała. To i tak było lepsze od pierwszej przemiany.
Dobrze widziałam, jak lewy kącik ust unosi się na twarzy brązowowłosej. To nie świadczyło nic dobrego. Z jednego grobu pękł kawałek marmuru, który zaczął lecieć w moją stronę. Dodam, że z niezwykłą prędkością. Jednak byłam na to przygotowana. Zrobiłam świetny unik. Kiedy Annie się to nie spodobało, kolejne kawałki mogił ruszyły na mnie. Coraz trudniej było mi unikać ostrych przedmiotów. Niektóre z nich odpychałam ręką. Przy drugim razie zacięłam się, ale zignorowałam pieczenie. Nawet nie zauważyłam, jak przysuwałam się do przeciwnika. Zostałam znowu zraniona, tym razem w policzek. Następnie w nogę pod kolanem.
Nie poddam się. Będę walczyć. Uratuję Annę.
Jedna chwila nieuwagi i bym była martwa. Na całe szczęście zielonooki pchnął mnie na ziemię, sam obrywając. Ja bym dostała w serce, on tylko w ramię. Szybko wstałam, zauważając kolejny pocisk. Tym razem to ja uratowałam wampira. Rzuciłam się na niego. Oboje upadliśmy, a kawałek drewna przeleciał mi centymetr nad głową. Moje serce biło jak oszalałe. Razem spojrzeliśmy na Annę, która była nieźle wkurzona. Przyszła tylko po to, aby nas zabić, a my jej tego nie ułatwialiśmy. Ona też nam nie upraszczała. Dante nadal był zajęty zaklęciem, chociaż pewnie i tak nic ono nie dawało. Mógłby nam pomóc, dureń jeden.
Pomogłam Benowi wyjąć odłamek z rany, a następnie wstaliśmy z ziemi. Nie mieliśmy żadnego planu. Myśleliśmy, iż pokonanie czarodziejki będzie łatwiejsze. Przynajmniej ja tak myślałam. Sądziłam, że siła miłości zwycięży tą złą stronę i tak dalej. Niestety to nie działało. Jeśli nie było mojej przyjaciółki, to też nie było miłości. Trzeba było obmyślić nowy plan, jednak trudno to zrobić, jak wróg ciągle obrzucał nas ostrymi rzeczami. Udało mi się złapać jeden kawałek wycelowany pomiędzy moje oczy i odrzuciłam go. Nie miałam zamiaru rzucić nim w Annę, lecz tak się stało. A ona tego nie zauważyła i nie uskoczyła. Kawałek drewna wbił się w jej udo. Na jej spodniach szybko utworzyła się ciemna plama, a z jej ust wydobył się jęk. Nie chciałam jej zranić, to było niechcący. Jednakże coś to zmieniło. Czarodziejka przestała interesować się nami, a zajęła się raną. Dzięki swoim wilczym genom mogłam dokładnie zobaczyć jej twarz. Jej blisko płaczu minę. I wtedy zrodziła się we mnie nadzieja. Przypomniałam sobie, że w tym miejscu, gdzie teraz tkwił odłamek, miała ranę po pazurze. Właśnie to wspomnienie, ten ból uaktywnił w Annie człowieczeństwo.
Szybko ułożyłam plan. Nie miałam czasu przestawić go Benowi, więc sama musiałam wziąć sprawy w swoje ręce.
- Anna, pamiętasz swoją babcię? Tą która zmarła rok temu? Nie ocaliłaś jej. Spaliła się żywcem. Pamiętasz ten ból po jej stracie?
- Co ty wyprawiasz? Oszalałaś? Nie wkurzaj jej. - Wampir potrząsnął mną, ale drapnęłam go lekko.
- Zaufaj mi - powtórzyłam. Później zwróciłam się do brązowowłosej. - Właśnie stoisz obok jej grobu. Nie pomodliłaś się do niej, nie zaświeciłaś znicza dla niej. Twoja babcia musi być tobą rozczarowana. Mieć taką wnuczkę. - Nałożyłam na siebie maskę obrzydzenia. - Niedaleko też jest grób twojego byłego przyjaciela. Byłego, bo nie żyje. Także przez ciebie. Chciałaś nas chronić przed prawdziwym niebezpieczeństwem tego świata. I jak to się skończyło? Adam został ofiarą, a ja musiałam przez trzy miesiące ukrywać się.
Bolały mnie te słowa, nawet jeśli nie były skierowane do mnie. To ja je wypowiadałam w stronę przyjaciółki. Łzy skapywały po każdym ostrym słowie wychodzącym z moich ust. Miałam nadzieję, że jeśli będę opowiadała o okropnych momentach w życiu Anny, to w końcu coś poczuje. Możliwe, że będę musiała użyć też siły do tego.
Zrobię wszystko, aby odzyskać przyjaciółkę.
BEN
Tylko się gapiłem na Alexis i zastanawiałem, co ona robiła. "Zaufaj mi". Przecież ciągle jej ufałem. Nie mogłem jednak pozwolić, by igrała ze śmiercią. Przeniosłem wzrok na Annę. Ten widok mnie zaskoczył. Ona ... Ona płakała. Czy to było możliwe? Czyżby plan wilczycy działał? Przybliżyłem się do niej, żeby ją ochronić, gdyby czarodziejka chciała ją skrzywdzić. Dziewczyna powoli ominęła mnie, szła w kierunku przyjaciółki. Chciałem ją powstrzymać. Ryzykowała swoje życie.
- Pomyśl o ludziach, których skrzywdziłaś. Pomyśl o wszystkim krzywdach, które wyrządziłaś. Czy to ciebie nie nauczyło? Niczego? Jesteś aż taka głupia? Taka beznadziejna?
Zatrzymała się przez czarodziejką. Gdyby wyciągnęła rękę, mogłaby ją złapać za ramię. Słyszałem, jak jej głos drży, widziałem, jak z jej oczu wypływały łzy. Jeśli to się nie uda, Lexi się załamie. Już nigdy się nie otrząśnie z tej porażki.
- Ale się zmieniłaś. Stałaś się mocniejsza. Nie dzięki Mocy. Nie dzięki widoku tych przerażających chwil w twoim życiu. Stałaś się silniejsza, ponieważ się nie poddałaś. Widziałam, jak przeżyłaś śmierć swojej babci. Byłaś zdruzgotana. Pamiętam, że przez miesiąc nie chciałaś niczego jeść ani pić, nie wychodziłaś z pokoju. Już myślałam, że straciłam ciebie. Ale po tym czasie odzyskałaś chęć do życia. I kiedy straciłaś Adama i mnie, to nadal żyłaś. Nie dałaś się. Jesteś moją bohaterką. Stałaś się silniejsza, bo nawet w trudnych sytuacjach nie schowałaś się w czarnej dziurze, zwanej Zapomnieniem. Nie zapomniałaś o swoim życiu, o swoim szczęściu. I za to cię kocham.
Dostrzegłem ruch ze strony brązowowłosej. Podnosiła rękę, nadal płacząc. Wzrok miała skierowany na udo. Gdy jej dłoń miała złapać Lexi, Zankou pojawił się znikąd. Odepchnął wilczycę, a sam wskoczył na jej miejsce. Wepchnął coś w usta czarodziejki, nakłaniając ją do połknięcia tego. Ja szybko podszedłem do blondynki, sprawdzając, czy nic sobie nie zrobiła.
- Co ty wyprawiasz?! - To pytanie było skierowane do przybysza.
- Pomagam. Nie widać? - odpowiedział, cofając się kilka kroków.
Usłyszałem, jak Dante wraca do normalnego świata, a przy tym zachłystując się powietrzem. Anna złapała się za szyje, nabierając tlen do płuc. Wyglądało na to, że się dusiła.
- Chcesz ją zabić? Co jej tam włożyłeś? Wyjmij to! Ona się dusi! - Lexi zaczęła krzyczeć. Podeszła do przyjaciółki, podtrzymując ją.
- Ja ... Ja... Nie wiedziałem, że tak będzie. Miała odzyskać rozum. Anna miała wrócić. Nie rozumiem. Zrobiłem wszystko dobrze. - Zankou coś mamrotał do siebie. Wyglądał teraz taki zagubiony. Oczy miał wielkie jak spodki, wyliczał coś na palcach. - To nie tak miało być. Trzeba jej pomóc.
Dziewczyna, jako jedyna znająca się na pierwszej pomocy, sprawdziła gardło czarodziejki. Następnie położyła ją w pozycji bocznej. Ja z drugim wampirem oraz czarodziejem staliśmy, gapiąc się na tą scenę. Szarooki mógłby użyć swojej magii, żeby pomóc, lecz nie chciał ryzykować zasłabnięciem. Zużył dużą ilość Mocy na zaklęcie, które moim zdaniem i tak nie zadziałało.
- To nie działa. Musimy dać jej krew - podsunął wampir. To nie był głupi pomysł. Chłopak rozciął sobie nadgarstek, który zbliżył do ust dziewczyny. Strużka cieczy wypłynęła bokiem, a reszta zwymiotowała czarodziejka.
- Czy jest inny sposób na podanie krwi? - wyszeptała Lexi. Miała wielkie oczy z przerażenia oraz bladą skórę. Wyglądała jakby sama miała za chwilę zwrócić pokarm.
- Prosto do żyły - odpowiedziałem, klękając obok leżącej.
Nie mieliśmy czasu, aby się naradzić w tej sprawie, dziewczyna już traciła przytomność. To była odpowiednia chwila. Rozciąłem swój nadgarstek oraz Anny, złączyłem nasze dłonie i czekałem.
- Ben, musisz ją uratować. Musisz coś zrobić - poprosiła.
Modliłem się o to, żeby się udało, by Anna przeżyła i wróciła do nas. Słyszałem, jak jej serce zaczynało słabnąć. Nie chciałem tego słyszeć. Nie! Ona nie mogła umrzeć.
Nie mogła!
***
ANNA
Leżałam na środku jasnego pokoju z okropnym bólem głowy. Nie mogłam się ruszyć. Nie. Nie chciałam się ruszyć, bo wiedziałam, że gdy to zrobię cała rzeczywistość spadnie na mnie i pochłonie. Już kiedyś byłam w tym miejscu. Było to tak dawno, że zapomniałam o tym. Ostatnio widziałam tutaj babcię. Całą, szczęśliwą oraz prawdziwą.
Białe ściany raziły mnie w oczy, więc musiałam je zamknąć. Próbowałam sobie przypomnieć, czemu znalazłam się w tym pomieszczeniu. Czyżbym znowu zemdlała? Babcia miała dla mnie jakąś wiadomość? Co ja ostatnio robiłam? W głowie miałam wielką pustkę. Ta czarna dziura powoli pożerała kolejne wspomnienia. Zabierała wydarzenia związane z Benem, Lexi czy Zankou, chowając do wielkiej torby zwanej Pustką.
- Anna, kochanie.
Słysząc ten głos, otworzyłam szeroko oczy. Powoli się podniosłam. Przede mną stała babcia. Nie wyglądała na szczęśliwą, jednak próbowała to ukryć. Nałożyła na siebie maskę uśmiechu, choć w środku czuła zupełnie co innego.
- Coś się stało? - spytałam, a dźwięk wydobyty z mojego gardła nie brzmiał tak samo jak zawsze.
- Niestety tak. - Westchnęła, a następnie podeszła do mnie i wzięła za ręce. - Obawiam się, że ... Że nie żyjesz.
Co?
- Co? Co to znaczy? Jak mogę nie żyć? Przecież ja...
- Przykro mi, ale taka jest prawda - wtrąciła się.
Już otwierałam buzię, by się czegoś więcej dowiedzieć, lecz jej mina mówiła wszystko. Mam się nie odzywać, tylko pogodzić się z tym. Rodzisz się, masz gówniane życiu, a na samym końcu umierasz. Taka jest kolei rzeczy. Nic z tym nie zrobię.
- Chodź ze mną. Proszę.
Staruszka się odwróciła i powoli szła do drzwi, które się pojawiły przed nami. Już miałam wykonać pierwszy ruch, kiedy coś mną wstrząsnęło. To było jak odczucie chłodu, tylko że nie było mi zimno. Drugi wstrząs nastąpił po trzech krokach. Tym razem był mocniejszy. Straciłam równowagę, ale babcia przy mnie była i przytrzymała. Ona dobrze wiedziała, co się działo. Chwyciła mnie mocniej i kazała iść dalej. Jednakże nie mogłam. Nie miałam pojęcia, co się ze mną działo. Bałam się. Nie mogłam ustać na nogach, miałam zawroty głowy oraz chciało mi się wymiotować. Czy można umrzeć po raz drugi? W Zaświatach?
Ostatni wstrząs był jak porażenie prądem. Upadłam, nie mogąc się ruszyć, a z ust wypływała mi piana. Przed oczami pojawiły się mroczki, a w następnym momencie wszystko znikło.
I się obudziłam.
I to już koniec drugiej części mojego opowiadania. Nie wiem, co myśleć o tym rozdziale. Chciałam, jak najszybciej skończyć, więc nie wyszedł idealnie. Podoba mi się ... Z połowa, może trochę mniej.
Jeśli chcecie może być trzecia część, jednak najpierw muszę mieć trochę przerwy. Chcę wreszcie zacząć się uczyć na maturę, zdać ją z dobrymi wynikami oraz pomyśleć o mojej przyszłości. Jeśli będzie kolejna część, to najwcześniej pod koniec maja.
Mam nadzieję, że podobało Wam się moje opowiadanie ;)
